26 Αυγούστου 2010.
Κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης, δύο F-16 της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας της 115 Πτέρυγας Μάχης συγκρούονται στον αέρα. Ακαριαία χάνει τη ζωή του ο Αναστάσιος Μπαλατσούκας, χειριστής του μονοθέσιου. Τρεις ημέρες αργότερα, και ύστερα από τρεις ανακοπές, χάνει τη μάχη και ο εκπαιδευτής του διθέσιου Σήφης Αναστασάκης, ενώ ευτυχώς καταφέρνει να διασωθεί ο εκπαιδευόμενος Παύλος Μποτζάκης.

Το έργο αυτό λοιπόν ανατέθηκε από την Λέσχη Μοντελιστών Άρτας για να δοθεί στην οικογένεια του Αρτινού Α.Μπαλατσούκα ως δώρο. Ήταν τιμή μου να ζωγραφίσω ένα αεροσκάφος σαν αυτό που συνόδεψε τον πεσόντα στο τελευταίο του ταξίδι.

Επ’ευκαιρία όμως θα ήθελα να μιλήσω για τους πεσόντες. Από μικρός θαύμαζα τον Ηρωισμό ενός Λεωνίδα, ενός Διάκου, ενός Μόκκα. Όσο μεγάλωνα άρχισε να μη με καλύπτει η λέξη “ήρωας”. Αναγνωρίζω τη σημασία της στο επίπεδο των συμβολισμών, όμως εκείνο που με γοήτευε ήταν ο άνθρωπος πίσω από έναν τίτλο που του δινόταν απόμακρα, εκ των υστέρων, και με σκοπιμότητα από τους γύρω. Εκείνο που με παραδειγμάτιζε ήταν το ότι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, μέσα στην Ιστορία που διάβαζα, έκανε καλά τη δουλειά του ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους. Όταν λοιπόν στήθηκε το Νεοελληνικό Έθνος, η ομάδα που λέγεται Νεοέλληνες, πέρα από όσα ανέδειξε ως ενωτικά για τα μέλη της, έχτισε την ενότητά της σε ένα μελλοντικό όραμα. Το όραμα αυτό, άλλοτε υπερφίαλο, άλλοτε υπερσυντηρητικό, άλλοτε θολό, ταυτίστηκε μετά από περισσότερα από 100 χρόνια προσπάθειας με έναν ζωτικό χώρο. Σε αυτό τον ζωτικό χώρο τα μέλη της ομάδας ορκίστηκαν (και ορκίζονται κάθε μέρα) ότι θα εργάζονται με στόχο το κοινό όραμα. Οι άνθρωποι της Π.Α. εργάζονται ώστε αυτός ο χώρος, ασφαλής να επιτρέπει στην ομάδα να υλοποιήσει τους στόχους της. Έτσι λοιπόν από τότε, προτιμώ να χρησιμοποιώ μια πιο απλή ερμηνεία για το τι είναι αυτοί οι πεσόντες της Π.Α.
Δεν με νοιάζει κανένα ηρωικό περιτύλιγμα καθώς η απλή ανθρώπινη υπόστασή τους κάνει τη θέση τους στη Μνήμη μας, ακόμα μεγαλύτερη.
Ήταν κάποιοι σαν και μας, που έκαναν -απλά- καλά τη δουλειά τους. Ακόμα και αν τα ρίσκα της ήταν πολλά, τα ανέλαβαν και έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν όσο πιο σωστά μπορούσαν. Τα λάθη είναι μέσα στο πρόγραμμα. Προς τιμήν τους όμως δε φοβήθηκαν να εργαστούν εκεί που ένα μικρό λάθος είναι το τελευταίο.
Αυτοί λοιπόν είναι ένα παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους, ώστε να τους θυμόμαστε και να κάνουμε και μεις καλά τη δική μας δουλειά, ευγνώμονες που αυτά που θυσιάζουμε σε κάθε αστοχία είναι μικρότερα της ίδιας μας της ζωής.

Αφιερωμένο στον κάθε Μπαλατσούκα, στον κάθε Αναστασάκη, στον κάθε πεσόντα αεροπόρο ή μηχανικό από την μακριά λίστα που γεμίζουν οι απώλειες της ΠΑ, και τέλος αφιερωμένο σε κάθε έναν που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του, στο όνομα της ομάδας και ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους.

Η σκέψη μας πάει στις οικογένειες που υπέμειναν τη θυσία.

Στην πραγματοποίηση του έργου συνέβαλε ο εξαιρετικός Ισραηλινός φωτογράφος Avgar Idan με την παραχώρηση φωτογραφίας του αεροσκάφους, πάνω στην οποία βασίστηκα.
Η ανάθεση του έργου και η δωρεά του στην οικογένεια του Αρτινού Α.Μπαλατσούκα έγινε από τη Λέσχη Μοντελιστών Άρτας, τους οποίους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. (http://www.artamodelclub.gr/)